Świecki Karmelita – kim jest?

Świecki karmelita (karmelitanka) to osoba, która jest praktykującym członkiem Kościoła Katolickiego, który pod opieką Matki Bożej z Góry Karmel i zainspirowany przez św. Teresę od Jezusa i św. Jana od Krzyża, podejmuje swoje obowiązki w zgodzie z Zakonem, aby szukać oblicza Bożego dla dobra Kościoła i świata.

To definicja. A co ona oznacza w praktyce?

Przede wszystkim warto zaznaczyć na początku: aby być świeckim karmelitą nie wystarczy tego tylko chcieć. Jest wiele osób, które znają duchowość karmelitańską, czytają dzieła świętych Karmelu, praktykują modlitwę wewnętrzną, ale nie mają powołania do Świeckiego Zakonu.

Właśnie. Zakonu. Należy pamiętać, że mimo iż wspólnota Świeckiego Zakonu jest podobna do innych wspólnot chrześcijańskich to jednak wyróżnia się z pośród nich choćby tym, że jest gałęzią rodziny zakonnej, gdzie składa się przyrzeczenia służby zakonowi i Kościołowi. Kandydat oddaje się Zakonowi i podejmuje wobec niego konkretne zobowiązanie (Konstytucje nr 11 i 12). 

Oddanie się Zakonowi – należy o tym pamiętać – nadaje życiu osoby specyficzne cechy karmelitańskie, obejmuje równocześnie jej sytuację rodzinną, zawodową i inne pełnione przez nią obowiązki. Po ponad 5 latach formacji kandydat podejmuje decyzję, której pozostaje wierny do końca swojego życia.

Ważnym przejawem tego oddania się Zakonowi jest poświęcenie się wspólnocie. Choć świeccy karmelici żyją w świecie, każdy w swojej rodzinie to jednak od kandydata wymaga się, aby potrafił tworzyć wspólnotę, stanowić część grupy, udzielać potrzebującym pomocy na drodze życia modlitwy i przyjmować ją od innych.

Świecki Karmelita żyje w świecie poszukując jednocześnie zażyłej więzi z Chrystusem poprzez wypełnianie złożonych przyrzeczeń, najpierw czasowych, później definitywnych – na całe życie.

A co oznacza dla świeckiego karmelity życie pod opieką Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel? Czy pobożność maryjna różni się w Karmelu od innych jej form, praktykowanych w Kościele?

Istotną cechą naszego powołania jest zdolność do medytacji. To właśnie Maryja jest dla nas wzorem i inspiracją tej formy modlitwy. Dla karmelity jest Ona nie tylko Matką i Królową, ale także starszą siostrą. Patrząc na Maryję widzimy konkretny obraz tego czym ma się stać nasze życie. Czystość, milczenie, nieustanna modlitwa, rozważanie tajemnic wiary, miłosna uwaga skupiona na Jezusie. Kto lepiej od niej wypełnił najważniejszy przepis naszej Reguły, mówiący o rozważaniu dniem i nocą Prawa Bożego i czuwaniu na modlitwie?

To jest właśnie prawdziwa pobożność Maryjna w Karmelu. Naśladowanie Matki Boga w jej życiu oddanym Chrystusowi i przepełnionym miłością do Słowa Bożego.

Gorącym pragnieniem serca i umysłu powołanych do Świeckiego Zakonu jest dążenie do świętości.

Mając zamiłowanie do modlitwy wewnętrznej (czym jest modlitwa wewnętrzna można przeczytać tu: Modlitwa wewnętrzna w Karmelu), świecki karmelita podporządkowuje jej swój sposób życia, odnajduje w niej własną tożsamość.

Nieustannie poszukuje Oblicza Bożego, żywej relacji z Nim. Wszystko to czyni po to, aby lepiej Go poznać, umiłować i Jemu służyć. Składane po okresie formacji przyrzeczenia stanowią zobowiązanie do nowego stylu życia, w którym „posłuszeństwo Jezusowi Chrystusowi” nadaje charakterystyczną cechę osobie i jej życiu.